บ้านของฉันคือโลกกลมๆ

เนื้อเรื่อง

ทุกคนคงเคยคิดใช่ไหม ว่าอยากจะไปที่ไหนสักแห่งที่มีเพียงแค่เราคนเดียว ไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น หรือต้องเก็บเรื่องทุกข์ใจจากคนรอบข้างมาคิดให้ปวดหัว ผมเองก็มีความคิดแบบนั้นเหมือนกัน...

ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งและเดินเข้าไปในห้องน้ำเหมือนปกติ กระจกในห้องน้ำสะท้อนใบหน้าของผม แต่รอบข้างในกระจกที่สะท้อนใบหน้าของผม กลับไม่มีอะไรที่เหมือนกับที่ที่ผมอยู่เลยสักนิด ผมจึงยื่นมือเข้าไป หวังจะแตะกระจก แต่ความรู้สึกกลับรู้สึกถึงนิ้วของอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน

ไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างก็สั่นไหวอย่างรุนแรง สิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างตกหล่นกระจัดกระจายไปหมด เพดานด้านบนก็พังถล่มลงมาใส่ตัวของผม ผมจึงยกมือขึ้นเพื่อป้องกันตัวเอง ก่อนจะมีมือปริศนามาดึงผมไป

“นี่...นี่ๆ?” เสียงทุ้มที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น ร่างกายของผมสั่นเล็กน้อยคงเป็นเพราะคนที่เรียกผมอยู่ตอนนี้กำลังเขย่าตัวผมเป็นแน่ แต่! เสียงนี้มันเสียงของผมนี่!

“....”

“....”

ผมและผมอีกคนสบตากันด้วยใบหน้าเรียบๆ เราทั้งคู่ต่างรู้จักกันและกันเป็นอย่างดีเพียงแค่มองตากัน ผมไม่ต้องถามว่าเขาคือใคร เขาเป็นคนดึงผมมาจากภัยพิบัตินั้นแล้วทำให้ผมมาอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้านี้รึเปล่า  และที่สำคัญผมไม่ต้องถามเขาว่าที่นี่คือที่ไหน

เราทั้งสองจับมือกันและยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ โลกที่ผมปรารถนาได้มาอยู่ในมือของผมแล้ว!

ผมและผมอีกคนนั่งท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวกับแสงแดดอันอบอุ่น แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะขอเดินให้ทั่วโลกใหม่ใบนี้ของผม เมื่อผมเดินจนทั่วโลกใหม่ของผมผมก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่เป็นโลกกลมๆ มีทุ่งหญ้าอยู่รอบโลกกับต้นแอบเปิ้ลต้นหนึ่งที่ผมอีกคนกำลังนั่งอยู่

ผมและผมอีกคนมักจะนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นและตก พระจันทร์ขึ้นและพระจันทร์ตกด้วยกันบนโลกใบนี้ ผมลองคำนวณเล่นๆว่าผมและผมเองนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นและตกกี่รอบ และพระจันทร์ขึ้นและตกกี่รอบ เราก็มักจะตอบพร้อมกันด้วยคำตอบที่เหมือนกัน  รวมแล้วในหนึ่งวันผมและตัวผมเองนั่งมองวิวแบบนี้มาไม่ต่ำกว่า 100 ครั้ง

บนโลกกลมๆที่ผมเดินเพียง 30 ก้าวก็กลับมายังจุดเดิมอีกครั้งกับการเล่นกันของผมกับตัวผมอีกคนที่มักจะได้คำตอบแบบเดียวกันเสมอ จะทำอะไรก็เหมือนกันเสมอ ‘ผมเริ่มเบื่อโลกใบนี้แล้วสิ’

                “นี่ เรามาแข่งปีนต้นไม้ต้นนี้กันไหม?” ผมเอ่ยขึ้นและชี้นิ้วไปยังต้นแอบเปิ้ลที่เรานั่งอยู่

“เอาสิ” ผมอีกคนตอบ

เราทั้งสองไม่รอช้าที่จะปีนต้นแอบเปิ้ล พวกเราปีนขึ้นมาจนจะเก็บลูกแอบเปิ้ลได้แล้ว แต่ใครจะยอมให้อีกฝ่ายชนะกันละ ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นผมเองก็เถอะ ผมใช้เท้าถีบตัวผมอีกคนจนผมอีกคนตกลงไปด้านล่างที่มีแต่เข็มแหลมมากมายหลายเล่ม เสื้อลายทางสีขาวดำถูกย้อมเป็นสีแดงสด เลือดที่ออกจากร่างของผมอีกคนไหลลงมาตามเข็ม เขายังไม่ทันที่จะได้เอ่ยแม้แต่คำอุทานเลยด้วยซ้ำ ผมเอื้อมมือขึ้นไปเก็บลูกแอบเปิ้ลทันที

ลมพายุพัดอย่างรุนแรงจนผมตกลงมายังพื้นดินแห้งแตก ต้นแอบเปิ้ลด้านหลังของผมยืนต้นตาย เมื่อพายุหยุดลง โลกกลมๆสีเขียวก็แปรเปลี่ยนเป็น สีน้ำตาลเพราะพื้นหญ้าได้แปรเปลี่ยนเป็น พื้นดินแห้งแตก มีเพียงลูกแอบเปิ้ลเท่านั้นที่ยังมีสีแดงสด แต่...แล้วยังไงละ...มันไม่มีประโยชน์ต่อผมอีกแล้ว!

เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นทันที เขามองไปรอบๆ เขายังอยู่ในห้องนอนของเขา ความฝันนี้ทำให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนความคิดในตอนแรกไป และเขาได้รู้ว่ามนุษย์ทุกคนบนโลกมีแต่จะชิงดีชิงเด่นกัน แต่แล้วสิ่งที่ชิงมาก็ไม่ได้สนองความต้องการของเขาได้ตลอดไป เมื่อได้มาก็ไร้คนมาร่วมฉลองความยินดีกับความสำเร็จที่ได้มาเพราะเสียบางอย่างไป

...ความคิดของคนสามารถฆ่าคนได้จริงๆ...็กดุ